14 februari 2017 – TAQA Theater De Vest, Alkmaar

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Tien over twaalf vannacht thuisgekomen uit Alkmaar, dus is de gebruikelijke aanhef nu niet te gebruiken terwijl “vannacht /vanmorgen vroeg thuisgekomen” weer zo pretentieus staat. Vooruit: thuisgekomen uit Alkmaar met een prachtige bos bloemen en veel complimenten, ja ja, we blijven complimenten najagen, dat gaat maar niet over. Misschien moet dat ook wel wil je aan het spelen blijven, altijd meer, altijd beter. Graag wilde ik zo’n speler zijn die ‘het’ alleen maar doorzet om de inhoud van het spelen zelf, maar dat schijn ik te bewaren voor het spelen zelf, daarna mogen alle dijken breken, hoe lastig ik ook het ‘buigen’ vind, hoe nog lastiger ik ook het in ontvangst nemen van complimenten vind.
Het was een zware avond gisteren, toch weer die nervositeit omdat we drie dagen vrij waren geweest, en ik erg last bleek te hebben van het overlijdensbericht van een dierbare vriend van wie ik niet wist dat hij heen was gegaan. Het lukte niet, of maar moeizaam die gedachtes aan hem van me af te zetten, the show must go on is dan wel een versleten formule, maar nog lang niet in onbruik geraakt. Liever had ik niet gespeeld gisterenavond. En toen werd er in het begin van de voorstelling ook weer zo onbeschaamd gehoest, dwars door de waardewoorden heen, waardoor het niet verkouden publieksdeel veel van de broodnodige informatie moet zijn ontgaan, dat me de lust ontbrak om door te gaan. Ik voelde weer zo’n verontwaardiging bij me opkomen dat ik het weer niet kon laten luidkeels ’terug te hoesten’. Werd niet als zodanig begrepen. Kreeg de neiging om uit mijn rol te stappen en het publiek zo netjes mogelijk toe te spreken en het uit te leggen hoe dun het vliesje is tussen spelen en de al te luidruchtige hoest-werkelijkheid, dat de concentratie keer op keer doorbroken wordt, maar mijn collega’s hebben dat weten te voorkomen. Gelukkig maar. Ik denk ook dat ik meer last had van de dood van mijn vriend dan ik wilde toegeven. Al met al werd het voor mij niet het ‘bij Alkmaar begint de victorie’ avondje waarop ik had gehoopt. Dat onze voorstelling toch weer werd ontvangen met langdurig applaus en veel mooie bloemen en geroep na afloop door de volle zaal bewees maar weer eens te meer dat we nu eenmaal van binnen meer beleven dan aan de buitenkant te zien is. Maar daarin zijn toneelspelers niet de enige beroepsgroep.