18 maart 2017 – Stadsschouwburg Haarlem, Haarlem

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Gisteravond was Haarlem aan de beurt, als de vijfde voorstelling van de afgelopen week, volle zaal, enthousiast publiek, maar ik was weer eens niet tevreden. Waarom? Gewoon te moe, alles ging als het ware slaapwandelend voorbij. (HoeFac: de changementen werden massaal benut, waardoor de voorstelling werd gespaard) En dan na afloop weer dat dankbare publiek, het blijft een raadsel dat iedereen toch andere dingen ziet en ervaart dan ik het voorschotel (mijn collega’s laat ik hier even buiten) echt, voor mij was het slaapwandelen, ik sloeg een paar betekenisvolle zinnetjes over, dat was al een veeg teken, want dan weet ik dat het onvoldane gevoel er over, mij scènes lang blijft achtervolgen. Kon me niet overgeven aan de werkelijk prachtige gerenoveerde schouwburg, een feestje om er te ‘staan’. ( ja ik weet dat die renovatie al van een tijd geleden is, ik ben er met Moeder Courage geweest, met de Drie Zusters van het NT) Maar het was of ik het gisteren voor het eerst als nieuw en bijzonder kon ervaren. Er zat weer een controlefreak op mijn schouder die ik nu wel dankbaar moest zijn omdat hij me door het afbraakproces leidde, maar eigenlijk was ik over alles wat ik deed diep ontevreden, vond mezelf larmoyant, te luid en niet scherp genoeg. En dan na afloop weer dat overdonderende applaus en geroep: niet verdiend. En nog een prachtige struik bloemen toe! Wil het best wel eens een keertje overdoen, de volle zaal gaf aan dat er best nog een tweede voorstelling in zit. Er waren veel vrienden in de zaal, die na afloop de mooiste dingen vertelden over wat ze gezien hadden. Raadsels. Ik ben niet wie ik ben, dat moge duidelijk zijn. Nu twee dagen de tijd om de puzzelstukjes weer aan elkaar te plakken, ben benieuw wie er uit te voorschijn komt. Maar de Haarlemse schouwburg is een juweel, laat dat gezegd zijn.