Gisterenavond de vierde Vader in DeLaMar gespeeld, er zat weer een tijdje tussen sinds de laatste 12 dagen geleden, dus ik stond weer heftig onder spanning. Was al om vier uur in de kleedkamer, hele stuk doorgenomen en een uurtje later kwamen mijn collega’s om alle scènes door te nemen, dat gaf vertrouwen, maar ik bleef angstig, twijfelend over hoe het zou gaan. Ben en blijf nog steeds verbaasd over de werking van het geheugen: dat die teksten altijd maar komen. Waarvandaan? Reagerend op wat mijn tegenspelers zeggen? Terwijl de dementerende man die ik speel, zonder enig kloppend geheugen antwoorden bedenkt die niets met de werkelijkheid van doen hebben. Vreemd onachterhaalbaar proces.
We speelden nu in de Kleine zaal van het theater, toch wel voor vier- van de zevenhonderd stoelen, vanavond overigens nog een keer en dan hebben we met de voorstellingen in de Stadsschouwburg meegerekend er in Amsterdam tien Vaders opzitten. Tien! Hoop dat het vanavond weer zo een betrokken publiek is, dat op alles zo alert reageert, publiek dat vanaf de eerste teksten op de adem van de spelers kan reageren, niet alleen door op onverwachte momenten te lachen en stiltes te laten vallen, afgewisseld met betrokken kreetjes van: “Hoe kan die man dat nou zeggen?”, de verontwaardigde reacties op de uitspraak over mijn andere dochter “en dat is nog wel mijn favoriete dochter” spat er vanaf en lijkt bijna op reacties van vroeger bij de Hoop van Zegen, toen publiek bijna letterlijk in opstand kwam tegen het beleid van de op geld beluste rederijen (en bij de artiestenuitgang reder Bos stond op te wachten). Zover zal het nu wel nooit meer komen, maar toch! Nu moet de aandacht worden getrokken door gespeelde pogingen tot zelfverbranding, dat is nog eens andere koek. Maar zolang het verschijnsel toneel=theater zich voortdurend in het middelpunt van de belangstelling weet te plaatsen is het nog niet verloren. Toch?
Kleine aanvulling: er waren gisteren onder het publiek verschillende ex-toneelschoolleerlingen( inmiddels afgestudeerd) waar ik op school mee heb gewerkt, gaf me een goed gevoel achteraf, maar moet voor hen ook een beetje raar zijn: om hun eigenwijze docent nu op het toneel te zien.
