Gisteren 7 Januari, een mooie Delft middag meegemaakt: De Omslag, het prachtige boekenboudoir van Trude Gerritsma (een boekenheldin), organiseerde een Vondel praat-en voorleesmiddag in een Delftse synagoge waar tachtig Delftenaren op af kwamen. Bewaakt door zes heuse zwaar bewapende marechausees betraden we het prachtige pand. Niemand werd gefouilleerd, vredigheid alom, blijkbaar werd de bewaking mild gestemd door het onderwerp waar inderdaad ook niet de minste dreiging van uit ging.
Ingeleid door prachtig hobo spel van Pauline Oostenrijk (Residentie Orkest!) met een somber en een vrolijk deuntje uit Vondels tijd, luisterde men zeer aandachtig naar het nogal warrige verhaal waarmee ik de mensen probeerde te boeien, soms met vuur en overgave, dan weer beginnend aan een zin die me halverwege voor grote problemen plaatste en die ik ternauwernood tot een welsprekend einde wist te brengen.
Na een pauze waarin heel veel boeken werden verkocht en gesigneerd was er tijd voor vragen, waarbij er eentje bijzonder opviel, een oudere dame, er waren veel oudere dames, (vreemde opmerking van een 82 jarige spreker) die mij geïnteresseerd vroeg naar mijn “lijntje” met Vondel. Toen ik haar antwoordde dat ze dat symbolisch moest zien, herhaalde ze de vraag nog eens en wees daarbij naar boven, en zei: “Maar u hebt dus echt een lijntje met Vondel daarboven?!” Duidelijk wilde ze mij een uitspraak in godsdienstige zin ontlokken, maar ik was nog net in staat haar een antwoord te geven dat haar zeker niet is bevallen: “Zoals ik in gedachten nog altijd kleine gesprekjes met mijn overleden grootvader kan voeren, zo converseer ik met Vondel.” Ik weet niet of ze uiteindelijk tevreden het bewaakte pand heeft verlaten.
Het was een heerlijke middag te midden van echte lezers, werkelijk geïnteresseerden. Ik ontmoette er de oud-praeses van de studentenvereniging uit Delft waar ik als 23 jarige mijn eerste regie had gepleegd (Le Mal Court) en waarbij ik mijn vrouw Agaath Witteman had ontmoet, een golf van herinneringen buitelde over ons heen; ook Leo van Velzen, de top theater fotograaf was er, Saskia Goldschmidt, de schrijfster, enfin die ontmoetingen bezorgden me een vertrouwd gevoel van “onder elkaar” te zijn, en namen enigszins de nerveuze spanning weg die vlak voor aanvang toch altijd over je heen valt. Een middagje onder vrienden. Trude Gerritsma, boekenheldin, bracht dit met haar warme persoonlijkheid te weeg.
Na afloop gingen we met vrienden van haar, onder anderen Saskia, naar haar winkel waar ons op de verdieping er boven een geweldig diner te wachten stond. Een geweldige avond, geanimeerde gesprekken, die allemaal om de literatuur draaiden, alsof de boekenvracht onder ons op de begane grond het onderwerp dicteerde.
Tevreden gingen we Breukelenwaarts.
