25 augustus 2018 – 2e voorstelling DeLaMar Theater

Vanavond de tweede Vader in DeLaMar, weer andere reacties dan gisteren, eigenlijk was het een hele introverte zaal die me op het idee bracht dat er meer mensen problemen hadden met het verschijnsel dementie dan gisteren, ik dacht te kunnen voelen dat elk echtpaar dat ik kon onderscheiden een familielid had die er aan leed of al aan was overleden, het was een zaal vol zorgverleners die worstelden met deze vreselijke ziekte. Kan me natuurlijk vergissen, maar ergens moet dat verschil in reactie op gebaseerd zijn: gisteren bijna uitbundig weglachen van de problemen en vanavond sloeg het naar binnen, het werd meteen een betere voorstelling dan gisteren, volgens mij. Terwijl het voor mij toch al een lastig avondje was want mijn dochter zat met haar dochter, mijn kleinkind, in de zaal en bij alle achteruitgang van mijn rol, bij alle verdriet en tranen en wanhoop moest ik aan hun denken, zou het niet te veel indruk maken op een meisje van elf, om haar opa zo achteruit te zien gaan. Zou ze haar opa kunnen scheiden van die rare man op het toneel? Een paar al te ijselijke gebeurtenissen heb ik iets afgezwakt voor haar. Na afloop toen ik mijn spulletjes bij elkaar pakte om naar de kleedkamer te gaan vloog ze in mijn armen achter op het toneel. Onverwacht stond ze daar ineens samen met mijn dochter, mijn trouwste fan, zij heeft nu de voorstelling al vijf keer gezien, ja ja. Ik blijf toneelspelen maar een raar beroep vinden, hoe ouder ik word hoe meer vraagtekens ik er bij zet, hoe meer twijfels over wat het doet met een mens, in dit geval met mij, ik heb nog steeds geen heldere houding tegenover het vak dat ik uitoefen, ik blijf het een bizar tijdverdrijf vinden. En laat de lezer nu niet denken dat ik dit opschrijf om eens lekker te koketteren, ik meen het, zo lang ik nu al speel begeleidt mij die twijfel, misschien heb ik die twijfel wel tot motor verheven om door te kunnen gaan. enfin, ik ga nu slapen, morgenmiddag matinee, wie weet openbaart zich dan de zin van dit alles en ga ik er eindelijk eens werkelijk van genieten, maar ik geef me weinig kans, het is een Faustiaans probleem: zodra het plezier, of de tevredenheid zich aandient is de toverkracht gebroken. Spelen met de duivel op je hielen, laten we het daar maar op houden. Slaap lekker.