22 februari 2017 – Schouwburg Amphion, Doetinchem

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Inmiddels is het al weer bijna zes voorstellingen geleden dat ik een “thuisgekomentje” schreef. Dan lijkt het mij het best om in deze stormmiddag met terugwerkende kracht de al in vergetelheid verdwenen voorstellingen te proberen terug te halen. Doetinchem stond gisteren op de speellijst, Amphion, een vorstelijke schouwburg. Er heerste voor en tijdens de voorstelling een energieke sfeer, heel inspirerend. In de Kleine Zaal gaf Wende Snijders een try-out van haar nieuwe programma, op de voet gevolgd door Cornald Maas die er voor zijn programma Volle Zalen aan het filmen was. Wij hadden met De Vader in de Grote Zaal 700 mensen! Waarvan een groot deel echter zwaar ziek moet zijn geweest, en met hun laatste krachten zich toch schouwburgwaarts hadden begeven, ik denk verkerend in een ver gevorderde staat van levensbedreigende influenza. Hun hoestconcert overstemde geregeld ons stuk dat uit spaarzame kwetsbare zinnetjes bestaat, dat aan elkaar hangt van raadselachtige plotwendingen. We besloten ons er maar niets van aan te trekken, hoewel ik voelde dat mijn weerzin het spelen begon te beïnvloeden. Het is moeilijk in deze dagen waarin Het Toneel het niet makkelijk schijnt te hebben (gehoord de klachten van negen van de tien schouwburgdirecteuren) om al te openlijk het publiek bestraffend toe te spreken, maar ik kan het nu eenmaal niet laten mijn verbazing te uiten over zoveel onbeleefdheid, al was het maar tegenover het andere niet hoestende deel van het publiek. Ik was graag midden in mijn rol naar voren gestapt om het hoestende deel te vragen de zaal te verlaten, maar mijn collega’s hielden mij van dat misschien wat al te drieste voornemen af. Na afloop kwam er een mevrouw naar me toe die zei dat ze de volgende keer een protestbord zou meenemen en dat bij overdadig gehoest omhoog zou gaan houden. Goed idee, lijkt me. Trouwens als je voorvoelt dat je in de verkoudheidszone verkeert, lijkt mij een flesje water ook niet gek. Het vervelende van dit steeds terugkerende verhaal is dat het maar om een man/vrouw of tien gaat die het voor ons allemaal verknoeien. De voorstelling verliep verbazingwekkend goed, we nemen iedere avond nieuwe kleine veranderingetjes bij elkaar waar, dat houdt ons bij de les, dat geeft de energie om er mee door te gaan en niet in herhalingen te vervallen. Volgende keer de nog ontbrekende voorstellingen: Wageningen, Rotterdam, Zoetermeer en Drachten.