14 en 15 april 2017 – Theater De Blauwe Kei, Veghel en Hotel Theater Figi, Zeist

– dit verslag van de tournee van De Vader verscheen oorspronkelijk op Facebook –

Twee keer met ons stuk de Vader thuisgekomen, Vrijdagavond uit Veghel, Zaterdagavond uit Zeist. Twee hemelsbreed van elkaar verschillende ervaringen, los van het feit dat de Zeisteravond de voorlopig laatste was, we komen eind Augustus begin September weer terug.
Veghel kreeg onze beste voorstelling te zien, dat durf ik nu wel te zeggen, de nevelslierten uit het hoofd van de langzaam dementerende hoofdpersonen dreven de zaal in en bleven rond de bezoekers de hele avond lang hangen. Er werd beurtelings begripvol en dan weer geschokt gereageerd, reacties die synchroon liepen met wat wij de spelers het publiek wilden laten meemaken. Zoiets lukt maar zelden. Tussen de scènes in bleef iedereen in een ontspannen concentratie, bang om de vreemde toversfeer te verbreken. Vanuit de zaal werd daar wel een poging gedaan met TWEE afgaande telefoons, en verschillende oplichtende sms-lezers, die zich niet realiseren dat het licht van hun apparaten hun gezicht belicht!
En toen kwam Zeist. Laatste keer dus voorlopig. Eerst een korte verklaring: veel van de lezers van dit speel-dagboek vonden mij maar een knorrepot met dat gehamer op die hoesters, ik ben dus heel laf, een soort zelfcensuur gaan toepassen en heb mijn Hoest Factor al lange tijd onvermeld gelaten, maar in Zeist leek het of een schare sanatoriumpatienten hun eerst vrije avond genoten. Ik durf dat zo onverbloemd neer te schrijven omdat zelfs een van onze producenten, Hans Kik, die in de zaal zat, voor verschillende hoestlijders water is gaan halen, in de hoop dat de geluidsgolven ietwat af zouden nemen. Het kabaal begon al direct na aanvang en hield niet meer op met als gevolg dat de voorstelling iets nodeloos agressiefs kreeg, als een soort reactie op al die verstorende geluiden. Mijn vrouw, Agaath zat op de tweede rij en had bijna niets gehoord! Dat kan dus ook, zij vond het onze beste voorstelling. Dat kan dus ook. Eerlijkshalve. Maar na afloop in het cafe kwamen verschillende toeschouwers hun excuses aanbieden voor wat zij “ordeverstoring’ noemden.
Het was zo jammer omdat tijdens de laatste avond mee te moeten maken. De sfeer onderling heeft er niet onder geleden, we hadden toespraakjes voor elkaar, bossen bloemen en cadeautjes werden uitgewisseld, en afspraken gemaakt om in de tussenliggende maanden tekstrepetities te gaan houden om eind Augustus niet weer opnieuw te hoeven beginnen. U hoort dus voorlopig even niets van De Vader. Tot Augustus. Prettige zomer allen.