Driemaal achter elkaar, de laatste was de beste, Johanna (terSteege) vond het zelfs de beste tot nu toe, na meer dan honderd voorstellingen. Waar zit dat toch in? Nog altijd geen idee. Je hebt geen tijd om waar dan ook bij stil te staan. Zou je dat wel doe dan mis je het volgende moment, en er liggen zo’n veertigduizend momenten op zo’n avondje op je te wachten. Gewoonlijk heb ik wel door wanneer bepaalde scenes niet lukken, maar het tegenovergestelde dringt niet tot me door. KLinkt allemaal nogal vaag, dat kan ik me voorstellen, maar het is nu eenmaal niet anders. De enige betrouwbare graadmeter zou iemand moeten zijn die iedere avond op de eerste rij, liefst in het midden in de zaal zit en je na afloop een feilloze analyse zou kunnen leveren. Zo iemand bestaat natuurlijk niet, dat kan je van niemand vragen. Nu is na afloop de uitgestoken hand van onze geluidsman Rene de enige garantie dat er wat bijzonders gebeurd moet zijn, hij zit de hele avond achter in de zaal, schuivend aan de knoppen op het ritme van de voorstelling, wanneer hij de harteklop voelt en dat na afloop laat merken met die uitgestoken hand dan wil ik wel aannemen dat we een juiste snaar te pakken hadden. Misschien. Dat moment deed zich na afloop voor in Groningen, afgelopen Zaterdag, waar we voor de tweede keer, weer voor een volle zaal, speelden. Heerlijke schouwburg. Iedere acteur voelt zich daar op zijn gemak, die betrouwbare ronding van de zaal, die bijna fysieke benaderbaarheid van de balcons, het aanstekelijke enthousiasme van de programmeur, de opsteunende vriendelijkheid van de theatertechnici, het is daar in het benarde Noorden voor ons een warm bad. sMiddags was ik nog in het Groninger Museum bij de tentoonstelling van Freek en Hella, stampvolle museumzalen, ook daar hing weer zo’n vriendelijke sfeer, zoiets van “we maken iets moois van ons leven” en wat is dan een inspirerender plek dan de kunstenaar in volle glorie te zien rondlopen tussen zijn werk. Bezoekers ervaren dan bij zichzelf een vrijere instelling dan met zijn allen zwijgend voor een bijna anoniem kunstwerk aan de muur. Ook mooi, daar niet van, Vermeer of da Vinci kan een mens tot tranen toe beroeren, maar dat onderga je in je eentje, bijna altijd woordeloos, maar nu in de chaos van Freeks wereld word je met zijn allen opgenomen, zie je Hella rondredderend heen en weer schieten, bots je tegen elkaar op, wissel je commentaren uit, en blijkt een schots en scheve boekenkast een verbeelding van intellectuele voorraad inspiratie. En is het aardbevingseenactertje van een bovenaardse schoonheid.
Nog even terug naar De Vader, ik begon dit verslag met Drie Vaders Vorige Week: de eerste twee die aan Groningen vooraf gingen, bleken duidelijk de aanloop naar de derde geweest te zijn, die twee hadden we weer nodig om te motor te helpen aanjagen, publiek merkt daar niets van, na afloop was het even ontdaan als overal in het land, kregen we na afloop weer verhalen te horen over wat mensen allemaal meemaken wanneer die vreselijke ziekte bij hen is gaan buurten, soms wordt me dat wel een beetje te veel, maar het grijpt me toch altijd aan. Vaak is Toneel een metafoor voor het gewone leven, maar met ons stuk grijpen we wel erg genadeloos in op een steeds heftiger om zich heen grijpend stoornis in het dagelijks mensenleven.
PS in twee van de drie schouwburgen waren geen kapstokken in de kleedkamers aangebracht! Verbijsterend, is het gegeven dat Toneel het moet hebben van de andere gedaante van de mens, en dat hij en zij zich daar voor moet verkleden, al zo verdwenen uit de samenleving dat de inrichters denken dat we zo van de straat geplukt in ons dagelijkse kloffie onze kunstjes moeten vertonen?
Goed, de verkleedkist kan dan uit de mode zijn geraakt, vooruit dan maar, aber onze kleedkisten moeten wel worden uitgepakt en opgehangen, alleen al voor de nodige frisheid. Allez dames en heren draai een paar haken in de muur en maar het ons een beetje makkelijker.
PPSS
Het hoesten steekt de kop weer op! De herfst komt er aan! Alarm!
PPPSSS
Nieuw verschijnsel: de oplichtende telefoonschermpjes, niet alleen bij aanvang, zo duidelijk waarneembaar wanneer het donker wordt, maar ook tussendoor. Zou een boete op moeten staan even hoog als bij gesnapte appers achter het stuur! 360 euro. Over te maken aan jeugdige onderbetaalde toneelspelers
Drie Vaders vorige week, drie.
