Gisteren in de kerk gespeeld, ja je moet wat, in Helmond, ja in Helmond, de kerk is er omgedoopt in SPEELHUIS, vanaf het podium kun je het orgel zien, dat ze hebben laten zitten en van de zijwanden kijken verschillende heiligen op de ‘menigte’ neer, ja menigte, want ik denk dat er gisteren bij onze heiligschennende Heisenberg meer mensen zaten dan bij een gemiddelde kerkdienst. Toen mijn personage zijn hartgrondige ‘godgloeiendegodverdomme’ moest uitkotsen ging er een mix van geamuseerde afkeer en afkerende spot door de oplopende zaal, een opwindende merkwaardige belevenis. Het voorhuis van de kerk was van een schitterende moderne vormgeving, echt geweldig ontwerp, heel veel mensen, grootse ontvangsthal, prachtige publieksruimtes, vrolijk personeel, collega’s, ga gauw spelen in het Speelhuis. Je wordt er door gesticht, en dat kan iedereen toch gebruiken? Zeker op deze Zondag waarop ik dit noteer. Nu nog alleen Alkmaar, Tiel, Den Haag en Rotterdam en dan is ook deze deze Heisenberg weer in de toneelhemel verdwenen.
We hadden het een week niet gespeeld omdat Elsie (de Brauw) in Irak was om daar opnames te maken voor de nieuwe NTG voorstelling van de Oresteia in de versie van Milau Rau. Zag opnames van Elsie lopend tussen de ruïnes die IS had achtergelaten, mon Dieu, wat een treurnis. Die dode werkelijkheid om een oud verhaal tot leven te wekken, opnames die werden gevolgd door de WERELDPERS, die alles volgt wat Milo Rau doet!, dat is nog eens een PR waarbij ieder theaterondernemer zijn vingers bij zal aflikken (lees het verhaal in de Standaard van dit weekend). Nu was ze weer terug op aarde, Elsie, en speelde Georgie op de toppen van haar kunnen. Heerlijke avond, weer. Komt maar geen einde aan. Nou ja, dat andere einde over vier voorstellingen, (ik bedoel echt niet mijn eigen einde, dat dat staat nog niet in de planning) is in zicht, even niet aan denken dan maar. Tot Alkmaar.
Heisenberg, Helmond 30-3-2019
