Vrijdagavond zaten Elsie en ik aangeschoven bij het t.v.programma Tijd voor Max (18’42” tot 26’38”), we konden daar los gaan over onze voorstelling HEISENBERG. En het resultaat van deze niet te missen reclame spot was dat de volgende avond (gisterenavond dus) in Drachten ruim zestig kaarten overdag extra waren gekocht! En “aanloop” voor een voorstelling van dezelfde dag is buiten de grote steden altijd minimaal. Het werkt dus wanneer spelers bevlogen over hun voorstelling kunnen praten, maar ja, toneel is nu eenmaal niet een vast item op de vaderlandse tv. Wat zou het geweldig zijn als daar nu eens een stevig begin mee werd gemaakt, een forum a la het boekenpanel in DWDD: een drie- of viertal mensen, een programmeur, een fervente bezoeker, een speler of een regisseur die over hun favoriete speler, hun favoriete voorstelling komen te praten, en die er dan gezamenlijk hun top productie verkondigen. Of die het daar niet over eens worden. En die daar dan eens een keertje niet over Bekende Nederlanders praten, die het al ruimschoots met aandacht bedeelde cabaret eventjes terzijde leggen en ook de musical even niet ter sprake brengen, die krijgen al overmatig veel aandacht, die ook niet te spreken komen over “financiële plaatjes” nee, die een klein kwartiertje liefst bevlogen maar onderlegd het grote zelfs maatschappelijke belang van de moeder aller kunsten onder ieders aandacht kunnen brengen. Niet met ingewikkelde eeuwig en altijd grenzen verleggende naar binnen gerichte uitspraken. Maar die iedere maand een klein kwartiertje hun theaterfascinatie kunnen uitventen. Ik denk dat de onmiskenbaar uitzonderlijke kwaliteit van het Nederlands Toneel die aandacht ten volle verdient, en ook heel erg goed gebruiken kan. Ziezo, dit is gezegd en niet meer terug te draaien. Ben benieuwd.
PS. De voorstelling in Drachten (een heerlijke zaal, fantastische akoestiek die zonder microfoons (opgeplakte hinderlijk in de weg zittende, illusie verstorende zendertjes) te bespelen was. Het was weer spannend om te spelen, vol onverwachte wendingen, onverhoedse ingangen, kortom als een tocht zonder bestemming door het leven van twee eigenlijk heel gewone mensen. En nu de zon in, hoe verontrustend dit mooie weer in deze maand ook is, maar dat is een ander verhaal.
