Gisteren, dinsdag, was alle energie gericht op de “doorloop” die ’s avonds moest plaatsvinden. Maar het merendeel van die energie werd bij mij opgeslokt door het verzet tegen de opkomende griep, of heftige verkoudheid, en toen de avond was aangebroken, het zou ook een foto-generale zijn met Sanne Peper achter haar indrukwekkende lenzenbatterij, kreeg ik zoals was te verwachten hulp van een adrenaline-stoot van heb ik jou daar. Alleen mijn stem had een soort nagalm in mijn neus die mij hinderlijk volgde wat ik ook deed om hem/haar te ontwijken. Elsie was weer eens weergaloos, ze was lijnen aan het uitzetten die in het repetitielokaal al waren aangebracht, maar die nu tot volle bloei kwamen, het was een voorrecht om haar bezig te zien. Mijn regie-verleden heeft mij meer een be-kijker van acteurs gemaakt dan een volbloed speler die zijn leven in dienst stelt van het creëren van de uitzonderlijke personages die nu eenmaal het podium beklimmen. Spelen is leuk, is enerverend, is verfrissend voor je geest, maar collega’s bezig zien is het mooiste dat er is.
Johan onderbrak niet, geen idee of hem dat moeite kostte, technisch gezien ging alles perfect, de geluidsimpressies klonken prima, het licht volgde ons secuur, of liep ons soms vooruit, de enige onzekerheid, technisch gezien zat ‘m in de wel of niet verstaanbaarheid, want we permitteren ons om “het” zonder zendmicrofoons te spelen, enfin dat zouden we wel na afloop te horen krijgen.
Enfin, we haalden de eindstreep, zal niet verklappen hoe en waar en waarom. Johan was redelijk tevreden, kreeg ik de indruk, hij prees ons, was blij met de voortgang, maar over de laatste acte was hij nog niet helemaal blij. Begreep ik wel, het lag denk ik erg aan mij, ik was tegen het einde moe geworden, zonder dat ik dat doorhad tijdens het spelen, maar de adrenaline voorraad raakte voortijdig uitgeput. Ellen Walraven was zelfs echt ontdaan van het einde maar gaf ook aan dat aan het slot er nog wel wat moest worden gesleuteld. Sidney, de eerste inspeciënt van de voorstelling (en een achterneef van mij!) maakte me op een paar foutjes in mijn tekst attent, hij kent inmiddels het hele stuk uit zijn hoofd.
We gaan vanmiddag dus sleutelen aan de twee laatste acties, voor we vanavond weer een generale repetitie hebben. Never a dull moment.
