Hengelo en niet verder

We waren het er met zijn zessen wel over eens dat in Hengelo weer verborgen facetjes van ons
stuk naar boven kwamen die we nog niet van elkaar kenden: iedere, echt iedere avond gebeurt er iets dat we nog niet van elkaar kenden; we gaan een beetje jam-sessioning met de teksten om en raken zonder opzettelijk er op uit te zijn steeds andere lagen van het stuk, niet een avond verloopt op de zelfde manier. Nog maar drie keer en dan is het gebeurd met de Hollandse Vader, Zondag in Haarlem voor het laatst. Ga ik het gebeuren missen? Ja de vreugde van het samen spelen wel, in ieder geval. Heb het gevoel dat ik een soort brutaliteit heb teruggekregen di ik misschien heel vroeger, toen ik nog van niets wist, in ruime mate bezat en die me ooit aanzette het toneel en zijn functioneren op de snijtafel te leggen. En toen kwamen d decennia van leiding geven en de verantwoordelijkheid daar voor, En dat heeft me kennelijk voorzichtig, te voorzichtig gemaakt. En dat is nu voorbij, er is sluier weggetrokken, er is weer een dosis schaamteloosheid teruggekomen, in de werkelijke betekenis van het woord: schaamte-loos. Die eeuwige zelfcontrole, het je bekeken voelen maakt plaats voor spel-plezier op de meest schrijnende momenten van de rol. OK, zo kannie-wel-weer, op naar Barendrecht.