Tussen de Eindspelen in Deventer en Gouda in, een avondje in ‘t Muziekgebouw aan ’t IJ. Doorgebracht met het Cuarteto Quiroga aangevuld met een mij onbekende pianist: een strijkkwartet van Ginastera, pianokwintetten van Granados en Johannes Brahms.

Uitgenodigd door onze oudste zoon en zijn vrouw. Warmte.

Fenomenale akoestiek in deze zaal, energiek Kwartet, ze vielen bij wijze van spreken de drie muziekstukken met zelden meegemaakte energie aan, met Spaanse veroveringstactiek. Vergat de vermoeidheid van een week met vier Eindspelen in alle uithoeken van ons land.

De vier leden van het Kwartet waren stuk voor stuk sterke persoonlijkheden, intens verschillend van elkaar: aan de eerste violist kon je zijn diepgaande studie over de te spelen stukken aflezen, zoals hij met zijn ogen de andere drie in de gaten hield, altijd aanmoedigend en toch bijna zakelijk ieder in zijn waarde latend, vooral zijn oogcontact met de tegenover hem zittende celliste was sterk, zij op haar beurt omarmde de muziek en haar indrukwekkende instrument met strenge liefde. Haar celloklanken leken de ruimte om haar heen volledig te overheersen, de drie violisten speelden leek het om in haar sferen te kunnen binnendringen. Aan haar linkerkant de altviolist die als een meelevende kameraad op iedere beweging van de andere drie bijna vrolijk reageerde, voortdurend zijn blik van richting veranderend.

De meest opvallende persoonlijkheid voor mij was de ernstigste van de vier: een flinke zwarte baardgroei bedekte veel van zijn gezicht, daar stond een zo sterke vergroeiing met zijn partij tegenover dat je aan hem de volle emoties kon aflezen die de drie muziekstukken hem opleverden. Hij veerde geregeld op van zijn stoel, drukte zich dan tegen de leuning van zijn stoel omhoog tot hij bijna stond, hij draaide zich al spelend geregeld om naar de pianist en bleef maar ernstig in zichzelf gekeerd de muziek lichamelijk ondergaan. Twee keer bij een slotakkoord stak hij zijn strijkstok zo vervaarlijk de lucht in dat hij bijna die van de onbezorgd spelende altviolist kon raken. Pas bij het applaus kreeg je een andere kant van hem te zien, vrolijk, opgelucht, kaarsrecht podium op en aflopend.

Bij de meest woeste gedeeltes, en in alle drie de stukken waren die ruim aanwezig kon ik niet anders dan aan de onredelijke uitbarstingen van Hamm denken: U bent op aarde, daar is geen remedie voor!

• Aankondiging concert op Facebook pagina van Cuarteto Quiroga